TAJLANDIA

Bangkok to stolica melanżu. Nie chodzi już nawet o bogatą ofertę miasta, skierowaną do miłośników nocnego życia i zapewniającą cały wachlarz półlegalnych rozrywek. Chodzi o to, że gdy tylko „wyjdziesz z melanżu”, miasto staje się przytłaczające nie do wytrzymania. Ciężko po trzeźwemu przeciskać się przez zatłoczone ulice, ciężko nie oszaleć w tym wiecznym hałasie emitowanym przez linię produkcyjną turystycznych atrakcji. Ciężko przedzierać się wśród pędzących pojazdów przez wielojezdniowe arterie, nie łyknąwszy przedtem co nieco. Szczególnie w miejscu, w którym czerwone światło na sygnalizatorze przy przejściu dla pieszych stanowi dla kierowcy zaledwie delikatną aluzję, iż powinien on „ewentualnie rozważyć możliwość ograniczenia prędkości z uwagi na teoretycznie możliwe pojawienie się pieszego na pasach”. Większość kierowców nie jest w stanie prowadzić pojazdu w takim stresie, więc na wszelki wypadek widząc czerwone światło – dodaje gazu. Nie mam co do tego wątpliwości - Bangkok musi być ciężkim terenem dla abstynentów nie znających uczucia kaca. Bo to miasto wydaje się być kacem samym w sobie.
Bangkok przywitał nas dość chłodno - zaginęły nam na lotnisku bagaże. Stanowiło to dość duży kłopot, bo przylecieliśmy z Chin (gdzie temperatura powietrza oscylowała w okolicach 5 stopni Celsjusza), zaś na miejscu w Bangkoku o godz. 20.00 był zaduch jak pod sceną w trakcie koncertu Slayera w parny, letni dzień. Jak się na szczęście okazało – nie było to takie prawdziwe zaginięcie. To było takie azjatyckie zaginięcie - po wypełnieniu niezbędnych formularzy nasze plecaki pojawiły się na taśmie przygotowanej dla innego lotu. Nie była to więc kwestia niekompetencji pracowników linii, lecz jedyni konsekwencja faktu, że obsługa techniczna miała najwyraźniej wywalone, gdzie skieruje bagaż. Co tam, w końcu taśma to taśma. Zaginał Twój plecak? – Strasznie nam z tego powodu wszystko jedno. No nic, grunt że nie rozpoczęliśmy wizyty od takiego falstartu, bo bez letniej odzieży ciężko by było w tym klimacie przetrwać.
Trzeba jednak uczciwie przyznać, że jak na azjatycką metropolię infrastruktura turystyczna działa tu całkiem sprawnie. Pomimo ogromnej liczby turystów (powiedzmy sobie szczerze – zbyt dużej), komunikacja działa sprawnie, a baza noclegowa jest rozbudowana i skierowana do każdej grupy wiekowo – mentalnej. Większość turystów nocuje w okolicach głośnej (dosłownie i w przenośni) Khao San. Uczyniliśmy tak też i my. Dzięki temu mieliśmy okazję by się przekonać, jak to jest mieć pokój przy ulicy, na której do godziny 3 rano puszczają z ogromnych głośników wystawianych na chodnik techno, by tysiące nawalonych w trzy dupy osób mogło się pogibać. Przy czym należy uczciwie przyznać, że turyści wcale nie przodowali w byciu pijanym w trzy dupy. Po okolicy kręciły się całe hordy wleczonych, zarzyganych, tajskich nastolatków. Widać, że turyści wzbogacili mieszkańców Tajlandii nie tylko materialnie, ale też kulturowo. Wszystko to sprowadzało się do jednej, prostej sprawy – jeśli chciałeś to przetrwać, musiałeś iść w tango. Bez melanżu byłeś bezbronny jak dziecko. Bez melanżu byłeś nikim.
Na szczęście nie jest tak, że miasto zabiera ci sen nie dając niczego w zamian. Istnieje mnóstwo możliwości, by doczekać świtu. Pierwszą noc spędziliśmy obchodząc zatłoczone uliczki centrum i kosztując miejscowych specjałów kulinarnych, sprzedawanych za grosze na setkach ulicznych stoisk. Co do jednego nie mam żadnych wątpliwości – nigdzie człowiek nie zje tak smacznie i tak tanio jak w Tajlandii. Drugiej nocy wyprawiliśmy się motorikszą do dzielnicy nocnych przygód zwanej Soi Cowboy. Oficjalnie to ulica z klubami, wewnątrz których dziewczyny tańczą na rurze. Wstęp gratis, co faktycznie oznacza, że ukryty jest w cenie drogich drinków. Dziewczyny w większości ładne. Niektóre bardzo ładne. O ile to oczywiście dziewczyny, bo rozpoznanie płci ze 100% pewnością stanowi w Tajlandii pewien problem. Każda wchodząca grupa osób dostaje szpiega – opiekuna, który dba o to, by nikt nie fotografował ani nie kręcił tego, co dzieje się w środku. W praktyce „tancerki” po występie, za który dostają pewnie marny grosz, nagabują przybyszy proponując im szerszy wachlarz usług. Na ulicach co chwilę mija się pary młodych Tajek i białych pięćdziesięciolatków u progu zawału wywołanego podnieceniem. Wszystko to ciekawe, wszystko trzyma standard, ale tego rodzaju miejsc jest pełno i w Europie, więc złapawszy motorikszę postanowiliśmy się przenieść na tzw pokaz ping-ponga. Kierowca przywiózł nas w ciemny zaułek, gdzie rozglądający się wokół kolesie sprzedawali wejściówki do piwnicy, w której odbywał się pokaz. Sama procedura wejścia przywodziła na myśl miejsce, w którym organizowane są nielegalne walki bokserskie. Trochę w tym wszystkim było picu, bo zapewne każdy gliniarz w Bangkoku dokładnie wiedział, co to za miejsce i gdzie się znajduje. Pierwszą rzeczą, która rzuciła mi się w oczy wewnątrz było rozmieszczenie widowni wokół centralnej sceny, na której występowały „artystki”. O dziwo, widzowie zajmowali krzesełka w oddali, wolne były jedynie te tuż przy „scenie”, więc na nich też usiedliśmy. Nie bardzo rozumiałem, o co w tym chodzi, lecz odkryłem to już w trakcie pierwszego numeru z bananem. Kiedy artystka przygotowywała się do pokazu, postanowiłem zachęcić ją gromkimi owacjami. Namierzyła mnie wzrokiem w pół sekundy, odkręciła się w moją stronę, rozchyliła uda, napięła mięśnie i wystrzeliła bananem prosto w moją klatę. To były chwile, choć krótkie, mojej chwały – zebrawszy brawa od całej widowni, musiałem odpalić artystce haracz za popularność wręczając jej napiwek. Zrozumiałem też, dlaczego krzesełka przy scenie były wolne. Dalsza część tej genitaliady składała się z następujących dyscyplin: znanego na całym świecie numeru z paleniem papierosa, wystrzeliwaniem piłeczek ping-pongowych, zdmuchiwaniem świeczek na torcie oraz otwieraniem kapslowanej butelki coca-coli. Wiadomo czym, za to nie wiadomo jak (przynajmniej jeśli chodzi o kapsle – musiały mieć tam chyba jakiś kolczyk)? Na wszelki wypadek nie dopingowałem już tak głośno, jak wcześniej. A ponieważ dziewczyny pokazywały w kółko te same sztuczki, po kilku rundach opuściliśmy lokal.
Podsumowując, Bangkok z pewnością jest miastem wartym zobaczenia. Nie widzę jednak sensu pozostawania tam dłużej niż przez trzy dni. A żeby nie przeżyć rozczarowania, trzeba wiedzieć o kilku rzeczach: zabytki są okupowane przez wprost niewyobrażalną masę turystów, zaś atrakcje typu pływające targi stanowią obecnie dość skomercjalizowany show. Natomiast nie można się tu nudzić, a jedzenia, picia i rozrywek jest bez liku. Tylko trzeba melanżować. Bo Bangkok to miasto melanżu.